Een weekend om nooit te vergeten!

Hello everybody from the other side of the sea!

We had such a very, very nice weekend. We won’t miss this. We went to a real rugby game on Saterday.

Vrijdagavond hadden we een lekker rustig avondje. We hebben echt weekend gevierd! Tineke heeft zaterdag genoten van het eindelijk uitslapen, terwijl Hilde de wekker al om 7 uur had gezet en is wezen douchen. Heerlijke afbakbroodjes uit de oven en nadat we ons klaar hadden gemaakt gingen we eerst op weg naar de school. We hadden een open dag en hoopten natuurlijk dat er veel nieuwe families kwamen. Meegeholpen met versieren en wachten maar op de families. Er zijn er een aantal gekomen, maar wij konden niet de hele tijd blijven. Op de planning stond namelijk.. Naar een echte rugbywedstrijd We hadden er heel veel zin in. ’ s Ochtends hadden we zat tijd, maar we waren toch die camera vergeten. En die moest en zou meegaan. Dus eerst de bus weer naar huis genomen om de camera te pakken. Tineke had die klaargelegd op het tafeltje. Snel even naar de wc, wasje draaien en weer gaan. We waren net het appartement uit toen Tineke vroeg:’ Hilde, heb jij de camera gepakt?’ ‘ Uhh, nee!’ zei Hilde, ‘ die heb je toch in de tas gedaan?’ Uhh nee! Speciaal waren we voor de camera naar huis gegaan, vergeten we die nog. Tineke snel weer naar huis gerent, camera gepakt en samen zijn we naar de bushalte gelopen. We waren nog op tijd. Bij ‘ meggetland’ aangekomen, waar de rugby wedstrijd was, konden we nog niet naar binnen. Dit keer waren we echt op tijd. Ook wel ‘ veelste vroeg’ genoemd.’ Om half 4 mochten we naar binnen, terwijl de wedstrijd om 5 uur begon. Ach, nu konden we mooi een paar rondjes om het veld heen lopen en kijken naar de mannen die aan de warming-up zijn begonnen. Meteen veel foto’s gemaakt en een plaatsje gezocht. Het was nog wel pittig koud om de hele tijd buiten te staan, maar we hebben ons wel vermaakt. Langzaam werd het steeds drukker en drukken en toen de wedstrijd begon was het helemaal vol. Het waren een stuk of 2500 mensen, dus de sfeer was echt geweldig.

De wedstrijd was Edinburgh v Munster. Natuurlijk waren wij voor Edinburgh en stonden we klaar om ze eens flink aan te moedigen. We keken eens om ons heen, maar niemand juichte echt met ons mee toen Edinburgh binnen kwam… Oeps, stonden we in het verkeerde vak? We durfden bijna niet meer te juichen! Maar dat viel gelukkig wel mee. Munster & Edinburgh staan gewoon door elkaar en je juicht en schreeuwt voor wie je bent. Nou dat hebben we geweten! We hebben ofcourse luidkeels mee geschreeuwd alsof we alle regels van Rugby kennen, het team 24/7 volgen en alles van rugby af weten. Ach, we wisten dat een groep jongens naast ons voor Edinburgh was, dus het was niet moeilijk om te weten wanneer je wat moest zeggen. De geuren van zweet was te ruiken, de graspollen vlogen door de lucht heen en 3 meter voor ons lagen allemaal jongens op elkaar te beuken om 1 bal. Het geluid van hoofden die tegen elkaar aan botsen konden we duidelijk horen. Wat een sport. We hebben onze ogen uit gekeken. Na de wedstrijd konden we het niet laten om natuurlijk een poging te wagen om met een paar jongens op de foto te gaan. En dat lukt! Dat het onze tegenstander was, maakt niet uit. Daarna zijn we ook nog met 1 van het Edinburghse team op de foto geweest. Later kwamen we er achter dat, dat Tim visser was, een Nederlands man. Okeeey, we hopen niet dat hij heeft gehoord wat wij allemaal hebben gezegd. Moe, hongerig maar zeer voldaan hebben we de overvolle bus terug gepakt. Thuis aangekomen heeft Hilde heerlijke macaroni gemaakt. De laatste dingen hebben we bijgewerkt en daarna heerlijk met de voetjes omhoog een filmpje gekeken. Dit was een top dag om nooit te vergeten!

De volgende dag zouden we naar de kerk gaan, maar Hilde had hele erge last van haar benen. Daardoor kan ze niet lang lopen en lang zitten. We hebben thuis dus een preek geluisterd en pannenkoeken gebakken. Van een lerares op school hadden we gehoord dat er een Praise dienst zou zijn in de stad. Dat is 2 keer in het jaar en dan komen alle christenen uit Schotland om te zingen en God te prijzen. Op aanraden van haar zijn we er naar toe gegaan, want we waren toch wel nieuwsgierig. Het werd georganiseerd in 1 van de grootste hallen van Edinburgh. Toen we daar aankwamen, kregen we de gratis tickets en konden we naar binnen. En wat was het mooi! De zaal bestaat uit 3 verdiepingen die een grote cirkel vormen. Wij hebben op de tweede verdieping gezeten. Voor ons op het podium stond een groot orkest met een koor. Er kwamen allerlei verschillende soort mensen binnen met heel veel verschillende nationaliteiten. Blanken, bruinen, chinezen, turken in de leeftijd van 3 tot 99 jaar! Geweldig om met zoveel verschillende mensen te zingen en God te aanbidden. Er kwamen ook een aantal sprekers. Het was anders dan dat we gewend waren, maar heel mooi om mee te maken. Dit hadden we niet willen missen! Ons vooroordeel over mensen kunnen we zeker weten thuis laten! Goeie les voor ons.

Rond 11 uur waren we weer thuis dus we zijn meteen ons bed in gedoken. De volgende morgen begon onze stageweek weer. Tineke ging uit bed, maar hoorde Hilde nog niet. Hé, dat is raar! Ze ging even kijken en daar lag Hilde nog op bed. Het feit dat ze een vrouw is, kwam deze maand weer naar boven. Verdere details laten we achterwege. Dit zegt volgens mij al wel genoeg! Dus Tineke ging alleen naar stage. Ze heeft een druk dagje achter de rug, maar het was weer leuk. Toetsen afgenomen, gitaar gespeeld, dingen uitgelegd en meegeholpen met de voorbereidingen van het kamp! Want ja, woensdag tot en met vrijdag gaan we op kamp.
Toen Tineke thuis kwam stond Hilde onder de douche. Ze is meteen aan haar verslagen begonnen. En oja, ze heeft zich ook aangemeld voor rijlessen. Ze kan zich er nu al druk over maken! Aangezien de rijlessen meteen de maandag zijn en ze nog geen 1 keer achter het stuur heeft gezeten… Okey, dit gaat goed komen!

We hadden in de planning om een keer rode kool te eten. Gewoon, om ons eetgewoonte van bonen, sla en pasta te doorbreken. De aardappelschijfjes opgezet, rode kool gesneden en in de pan gedaan. Wachten tot het kookt, zacht is en eten maar. Wachten, wachten, wachten. De aardappels waren allang klaar en de rode kool nog niet. En we hadden zo’n trek! En maar wachten, wachten, wachten. Ja, we hebben al vaak gewacht hier in Edinburgh. Voor de mensen, bussen, totdat we ergens naar binnen kunnen etc. Maar nog nooit voor rode kool! Het stond al minimaal een uur op totdat we dachten, nou nu kunnen we het wel eten. Ondertussen waren de aardappelschijfjes en hamburger al op. En toen kwam de rode kool, na zo lang wachten. Uitgehongert vielen we aan. En die was niet te eten!! Het is dat we sowieso wat groenten wilden binnen krijgen dat we iets hebben gegeten, maar echt, we snappen niet hoe ze hier in Schotland alles op het land laten groeien. Dit was 1 keer, maar nooit weer. Uit pure wanhoop hebben we de oven aangedaan en broodjes warm gemaakt. Goeie leer voor de volgende keer! Daarna een heerlijk avondje echte rust gehad met knorrende magen.

De volgende morgen is Tineke alleen naar stage gegaan, want Hilde zag het niet zitten. En tja, ze wil echt wel mee op kamp morgen! Weer een druk dagje gehad en na schooltijd stond Hilde op school te wachten op Tineke. We zijn samen even de stad in gegaan, want we moesten nog echt wat kleren hebben  Ooh, en wat een leuke dingen zagen we weer. Maar in de vakantie gaan we speciaal een dagje vol op winkelen! Maarjah, als je wat leuks en goedkoops ziet kun je het niet laten hangen. Dus we kwamen ook weer met meer thuis dan verwacht.

Tineke gaat haar laatste verslagen maken en Hilde eten koken. Vanavond gaan we voor de zoveelste keer onze koffer inpakken, maar dit keer voor kamp. Onze basisschool gevoelens komen weer naar boven. Maar we hebben er heel veel zin in! 3 dagen midden in ‘ the highlands.’ Dus ook geen internet, vriendjes, familie’s of wat dan ook! Dit wordt een beproeving, maar we kijken echt uit naar dit kamp! Ook de kinderen hebben er heel veel zin in.

Succes met de dingen die jullie moeten doen deze week en we spreken jullie vrijdag of zaterdag wel weer. Dan zal er wel weer een pauper lang verslag komen van het kamp. ( nouja, al onze verslagen zijn lang… )

Big hug !