WELCOME HOME!

( Dit verslag is heel wat korter… Ik hoop dat jullie de hint snappen! )

Hallo lieve mensen

Hier dan ons aller-aller laatste verslagje! Wat is het toch weer fijn om thuis te zijn(:
Het lijkt wel alsof we nog nooit zijn weggeweest. Okey grapje, want als we ons de vrijdagochtend nog herinneren….

5 uur stond Hilde al naast haar bed om de laatste dingen te drogen. Tineke bleef natuurlijk tot het laatste moment liggen. Hallo, half 6 is ook vroeg zat! We hadden 1,5 uur de tijd, en nog moesten we haasten… De laatste dingen inpakken, schoonmaken en een poging doen om onze zenuwen in bedwang te houden! Om 7 uur de bus gepakt en rond kwart voor 9 waren we op het vliegveld. Toen kon het eerste drama beginnen. De koffers wegen. We zagen al allerlei scenario’s voor ons.

Eerst ging Tineke. Je mag 23 kilo, maar Tineke had 26… Maar nee hoor, er werd niks van gezegd en Hilde kon haar koffer er op doen. We wisten zeker dat haar koffer veel zwaarder was. 27.5 kilo , waarvan 4,5 kilo souvenirtjes! Het thuisfront mag blij met d’r zijn. Maar de koffers gingen zonder gezeur er door. Daarna de handbagage ingecheckt wat ook zonder problemen ging en toen maar wachten. En wachten. En wachten. Wat we al zooooo vaak hebben gedaan! Eindelijk wisten we waar naar toe moesten en daar stonden we te wachten in de rij. We hadden wel ons besef moment dat we lang niet alles konden zeggen wat we wilden, aangezien er nu ook Nederlanders waren. De zenuwen kwamen nu echt wel tevoorschijn. Tineke is wel 4 keer naar de wc geweest. Het flesje drinken dat ze in 1 keer heeft opgedronken krijgt de schuld.

En daar stapten we het vliegtuig in. Wat ook niet zonder moeite ging. Tineke is 2 keer met haar laptoptas blijven haken achter de stoelen. Wat natuurlijk wat lachbuien veroorzaakten. We weten zeker dat ze ons voor in het vliegtuig nog hoorden. Tineke had een mooi plekje bij het raam en Hilde in het midden. Het hele vliegtuig zat vol de we waren beiden benieuwd wie er naast haar kwam zitten. Er liepen heel wat jongens voorbij en Hilde kreeg nog meer zenuwen. Wie er naast haar kwam zitten zeggen we niet, maar ze begon zich verdacht zenuwachtig te gedragen. Tineke kon of course haar lach in houden. Vooral toen ze steeds meer Tineke haar kant op schoof. En daar gingen we. Een vliegreis van 1 uur en 10 minuten. Ach, we hadden zat te kijken onder het vliegen. Was het niet de lucht, dan waren het de mensen wel. Wat een aparte figuren gingen er mee. We kregen lekker een koek onderweg en wat drinken. Dat hadden we wel nodig. Aangezien we ’ s ochtends geen hap door de keel konden krijgen en wij dus al 4 uur niks meer hadden gegeten. We leefden op 1 broodje en wat thee. We hebben geen turbulentie gehad en de vliegreis ging heel voorspoedig. Aaaaand we’re back. Natuurlijk moeten al die mensen nog het vliegtuig uit. Het geduld raakte zo langzamer hand op. Nouja, bij Tineke dan. We renden half door die hallen om maar zo snel mogelijk bij onze liefsten te zijn. Toen we bij de bagagehal aankwamen zagen we ze al bij het glas staan. De koffers werden vergeten en we renden/liepen naar het glas. Dat de kleintjes er echt niks van snapten kregen we wel door. Hilde haar zusje wou Hilde een knuffel geven door het glas en Tineke haar nichtje herkende haar eigen tante niet eens meer… De koffer kwam er eindelijk aan. Alles op een karretje gezet en daar liepen we. Naar de gate. En ook al hadden we iedereen door het glas gezien, onze benen trilden en nu waren de zenuwen op het hoogtepunt. We liepen door de deuren en. Jaaaaaaaa daar stond iedereen. De lieve vriendjes werden natuurlijk als eerst geknuffeld! En daarna de rest van de familie…

Wij hebben ook afscheid van elkaar genomen en zijn naar huis gegaan. Onze vriendjes hadden een leuke verrassing! Hilde haar vriend heeft een auto gekocht en het hele huis en haar kamer was versierd. Tineke heeft een mooie bos rozen gekregen, het huis was versierd en nieuw behang op de kamer.

Natuurlijk was het wel even wennen om weer met vrienden en familie te zijn, maar het is goed om thuis te zijn!

Lieve mensen, wij vinden het super leuk en fijn dat jullie de verslagen hebben gelezen. Wij vergeven het jullie als je ze niet allemaal hebt gelezen. En nee, het kon absoluut niet korter! Ook wij hebben jullie met plezier op de hoogte gehouden van al onze belevenissen.

Dit was een ervaring om nooit te vergeten. Wij hebben er zeker weten geen spijt van gehad. Het afscheid was moeilijk, maar we zullen niemand daar vergeten en wij gaan ze zeker weten missen!

Dit was het laatste verslagje alweer. Wij gaan eens even heel goed vakantie vieren en ons richten op wat het komende jaar ons gaat brengen!

Dit was een ervaring om nooit te vergeten, maar oost west, thuis best!

Liefs,
Hilde & Tineke.