En weer een paar stagedagen!

Hello everybody!
It’s been a couple days you heard something from us. But here’s again another report. We get used to the language, the school and living together. We also cook, wash, iron, vacuuming and do other stuff.
Ik begin maar in het Engels, omdat dat bijna onze moedertaal wordt. Dat Grietje zelfs moet nadenken over Urkse woorden en zinnen zegt al wat! Ook in het appartement spreken we Engels tegen elkaar. Oke, alleen als we er zin in hebben!
Afgelopen dinsdagavond om 10 uur kwamen we er achter dat er nog een aantal boodschappen gedaan moesten worden. Scheelt dat er een 24hours shop 200 meter bij ons vandaan zit!
Daar aangekomen waren we bijna de enige mensen. Ook zagen we geen medewerkers door de winkel lopen of achter de kassa zitten, alleen security. Moest je blijkbaar je eigen boodschappen afrekenen. Als je dat niet doet, gaat er een alarm af in de winkel! En ja, dat alarm hebben we gehoord… En nee, dat was niet van ons!
Vanochtend weer de bus gepakt naar stage! Dit keer was Tineke bij de kleuters en Grietje bij de oudsten. Allerlei dingen uitgelegd en ’ s middags met auto’s naar het zwembad! Ook daar hebben we goed geholpen en hebben we zelfs ons eigen groepje gekregen. Dat het groepje maar 1 jongen is maakt niet uit.
Uit stage zijn we naar de winkel gegaan om kaarten op de post te doen. Bij het appartement meteen op de bank geploft met een heerlijke bak thee ‘ look a like’ beer glas.
We dachten: Vanavond hebben we mooi een rustig avondje! Maar niets is minder waar. Weer verslagen getypt en geskypt met iedereen. En natuurlijk heeft Tineke 3 kwartier in bad gezeten. Tja, je moet er toch maximaal gebruik van maken als je er thuis geen 1 hebt.

Donderdag:
De dag begon zoals iedere andere dag. Wekker om 7 uur, brood smeren, klaar maken en gaan! En voor de zoveelste keer hebben we er weer handig gebruik van gemaakt dat de bus om de 10 minuten komt. Daar aangekomen was de directeur er niet. Een echt vrouwen team hadden we dus. Waar Grietje en Tineke de helft van waren. De dag weer begonnen met om de beurt bidden en uit de bijbel lezen. Dit keer ging Grietje bij de jongsten en Tineke bij de oudsten. Het was een standaard dag met luisteren, vertalen en woorden opschrijven die we niet snapten. Ook hebben we weer maximaal duolingo gespeeld. Een app waarmee je Engels kunt leren. We mogen al iets meer dingen doen. Tineke is met een aantal groepjes bezig geweest om dingen uit te leggen op haar beste Engels en ook Grietje heeft bij de kleuters geholpen. Maar het feit dat je wordt verbeterd om je Engels door een 5jarige kleuter zegt natuurlijk wel iets. Hetzelfde dat je om de 5 minuten wordt verbeterd terwijl je iets aan het uitleggen bent. We blijven maar denken: ‘ Hier leren we van’.
Na schooltijd zijn we meteen naar huis gegaan. Hetzelfde ritueel zette we weer door. Languit op de bank liggen met een koek en een grote bak met thee. Grietje onder haar warme kleedje en Tineke achter de laptop om de verslagen te typen.
En wat waren we blij dat we dit keer niet hoefden te koken! De bami opgewarmd onder genot van jan smit. Tja, je moet toch wat als je alleen maar de Engelse taal om je heen hoort. Weer een avondje geskypt, duolingo gedaan en gewatsappt met onze lieve vrienden en familie. Kortom; we vervelen ons niet! Mooi op tijd naar bed gegaan voor de volgende dag. En nee, we wisten niet dat die zo dramatisch zou zijn…
De tweede zwarte bladzijde van onze reis.

Vrijdag:
De dag is begonnen, we zijn brood aan het eten, en Tineke begint over haar laptop (voor de zoveelste keer, ze droomt er nog net niet van), woensdagmiddag waren we met de kinderen naar het zwembad en toen bracht de meneer van de TNT de laptop, maar er was niemand op school.. misschien komt ie dan vandaag.. we zijn de hele week al aan het wachten op stage.. vol goede moed gaan we met de bus naar school. Na een ochtend school is er nog steeds niks gebracht.. Tineke kijkt op trac en tracé en belt samen met een collega naar de TNT helpline en nog wat nummers, totdat ze een adres krijgen waar de laptop van Tineke is. Eindelijk na al dat wachten, bellen en vertellen hebben we een adres om de laptop op te halen. een andere meneer van de school verteld ons nog dat we bus 22 moeten nemen. Dus we vertrekken van ons appartement naar het adres, het is ruim een uur reizen met de bus.. eindelijk na veel vragen aan de busschauffeur en een oud vrouwtje naast Tineke in de bus zijn we aangekomen en worden we voor de deur afgezet bij Royal mail nummer 21. Op ons briefje staat dat we nummer 23 moeten hebben, dit nummer zien we niet en we gaan dus bij nummer 21 vragen waar we ons pakje op kunnen halen. we komen aan in het afhaalhokje van het bedrijf en beginnen ons hele verhaal tegen die man, we noemen het nummer van trac en tracé, maar de man zegt onze nummers zijn anders, dit is van een ander bedrijf en dit bedrijf bezorgd niet in de buurt van het adres van de school. De stad is dus opgedeeld in wijken voor bedrijven die bezorgen. Oke, kunt u ons dan een nummer geven van het bedrijf dat we wel moeten hebben? En dit allemaal met ons gebrekkig engels.. we krijgen een adres en nummer, maar we weten niet waar het is en welke bus we moeten nemen.. ondertussen staan er alweer drie mensen in het hokje achter ons te wachten, waaronder ook een vrouw, ze vraagt ons wat er aan de hand is en wij vertellen het, ze gaat voor ons het doorgegeven nummer bellen en kijken op de site, maar ook dat levert niets op.. ze moet weer weg, en daar staan we dan.. zonder laptop.. het is ook koud boven in de bergen, dus we nemen gauw weer een bus terug, dit keer de 35, hiermee gaan we ook naar school. Daar zitten we dan.. we zijn voor niks heen gegaan.. Tineke belt hopeloos nog een paar nummers in de bus, de sfeer is droevig en er wordt niet gepraat.. Grietje kijkt voor haar uit en naar buiten, terwijl Tineke muziek luistert om zichzelf op te beuren.. Na 1 uur en drie kwartier hobbelen, en stoppen bij alle haltes, zijn we eindelijk terug.. bijna drie uur wezen reizen voor niks.. ondertussen is het kwart over zeven en hebben we ook wel zin in wat, we moeten naar de supermarkt om eten, het worden twee pizza`s.. we hebben nergens zin in en zijn moe van het reizen en van deze slopende dag.. voor het eten en onder het eten zit Tineke achter haar laptop, ze zoekt naar nummers en sites, ook kijkt ze op google maps, en dan komt ze tot de ontdekking dat het goeie bedrijf tegenover het bedrijf staat waar we waren.. ze baalt als een stekker, en maakt gelijk ruimte in de planning.. ze gaat er morgen om zeven uur af, en om acht uur met de bus, zodat ze om negen uur wanneer het bedrijf open gaat, voor het juiste bedrijf staat om haar laptop op te halen… weer die lange reis opnieuw met de bus.. Grietje kan het woord laptop niet meer horen.! Maar morgen weer een tweede poging doen om te zoeken naar de laptop! Geduld is een schone zaak. Jammer dat dat bij Tineke soms ontbreekt.